Het verhaal der trommels en konten

Beste Bloggers en bloginnen,

Vandaag op het blogmenu: "Het verhaal der trommels en konten"

Ooit, heel lang geleden in een land hier niet zo ver vandaan besloot Mister Deus om ons vrouwen een horizontaal maar zeker ook verticaal uitsteeksel toe te bedelen aan de rugzijde der lichaam. Wij Westerse dames hebben van dit plaatselijk stukske reliëf een mikpunt van spot, onzekerheid en verdoezeling weten te creeëren. Ter ere van dit typerende vrouwelijk stukske vlees zijn zelfs de meest cliché uitspraken en liederen opgesteld "Vinne gij mijn gat ni te dik in deze roook?"
Nu heeft het achterwerk der dames hier gewoon een apart extra plateau gevormd. Tesamen met deze extra opeenhoping aan vlees in de verticale richting, is een totaal ander hersenfragment toegevoegd aan de indeling van de neocortex. De ladies hier, 50 of 150 kilo, zijn stuk voor stuk pokketrots op hun lillende opeenhoping vlees!
Ze bewegen deze gift van de man hierboven dan ook maar al te graag ritmisch heen en weer, hoog en laag, in alle bochten en graden. Liefst doen ze dit op de muziek die hun mannelijke tegenhangers produceren op hun muziekinstrumenten.
Voor diegene die dit nu een obsceen blogbericht beginnen te vinden,...
De afgelopen dagen (én vandaag) is het hier in Suriname de avondvierdaagse waarbij 6800 jongeren (en ouderen)zich in groep doorheen de stad voortbewegen. Bijna allemaal zijn ze vergezeld van enkele mannen met trompetten, trommels, symbalen,... En werkelijk élke groep heeft een horde aan welgevormde konten bij die een heus 2de leven blijken te leiden.

Nu heb ik misschien de aard om lichtelijk te overdrijven in mijn enthousiasme maar dit maal ben ik puur waarheidsgetrouw.
De Surinaamse dames kunnen hun achteruitstulping dan ook bewegen op manieren waarvan ik denk, "Halow kroket, waar zijn die extra spierverbindingen?!"
Na afloop van de avondmars gisteren hebben Doris, Sophie en ik dan ook verwoed pogingen gedaan om het te imiteren maar helaas helaas pindakaas. Bij ons lijkt het meer op een stuiptrekking waar Gilles de la Tourette jaloers op zou zijn.

Eens we over onze verbazing rond dit ganse kontgebeuren heen waren, merkten we ook de prachtige klederdrachten op waar vele groepen zich in hullen voor de ritmische optocht. Soms zijn het wel groepen van 50 mensen die echt allemaal krakdezelfde tenue dragen, op de slippers toe!

Gisteren zaten we op het kerkplein om de ganse stoet te kunnen observeren waardoor we wat ver zaten om goede foto's te kunnen trekken. Eens de duisternis zich vormt kan je blijkbaar van ver geen goed belichte foto's trekken. Hadden we kunen weten natuurlijk,...
DUS vanavond neem ik vol goede moed mijn schetsboekje mee.
Nog even een illustratie van de paspoppoepkes omdat stiekem een echte poep vastleggen op de gevoelige plaat te ver gaat!

Een laatste ritmische groet; A boen boen boen
Liesbeth