A billy billy billy bong!

We openen dit blogbericht heel toepasselijk met excuses. Excuses voor die geïnteresseerden onder jullie die zaten te wachten op een nieuw schrijfsel…
Er is iets raars gebeurd met onze schrijfbereidheid. Plots hadden we gewoon allerhande verplichtingen. Verplichtingen in Suriname. Het bestaat.
Ondertussen worden we (of misschien spreek ik beter in de ik-vorm) word ik dus een beetje paniekerig bij de gedachte dat we hier nog maar 3 weken zitten.
“De tijd vliegt” is een understatement van jewelste! Er is hier iets heel raars met het verloop van de dagen en weken. De lessen duren vreselijk lang (van 07.00u ’s ochtends tot 13.15u in de klas les geven in dit klimaat duurt een eeuwigheid) maar de dagen en al zeker de weken lijken dan gewoon voorbij te vliegen! Het is lastig om het gevoel te hebben dat je die tijd niet kan vastpakken terwijl je de verschillende kleine momenten hier zo graag zou willen beetnemen en vasthouden.
Er is ondertussen zo veel gebeurd, we hebben zo veel gedaan, er valt zo veel te zeggen en zo veel te tonen maar we kunnen het nooit overbrengen op een manier die ook maar in de buut komt van hoe het IS.
Toch wil ik enkele fragmentarische dingskes delen die mij bijblijven en waar ik soms uit het niets om moet lachen als een onozel kindje. Daarom niet eens omdat het grappig is maar gewoon omdat ik er blij van word.
Wat ik erg ga missen is het onderling samenhorigheidsgevoel dat de mensen hier hebben. Er wordt ’s avonds veel minder voor de TV gekropen. Jongeren komen allemaal samen bij de plaatselijke “Chinees” (ik blijf deze winkeltjes bekijken als een soort van dag-nachtwinkel). Ze hebben een boembox bij (ne gepimpten zjannettenbak met sean paul stikkers en heerlijke leuzes als “live in luxury, make money) en hangen gewoon allemaal samen voor de chinees met een Parbo biertje of een miezoete Parbo chiller (zo zoet dat je tandglazuur begint te gillen nog voor je de fles aan je lippen zet).
Enkele dagen geleden kwam ik met Bonny en Stephan (2 nieuwe huisgenoten) terug van een uitgelopen cafébezoek om 4u ’s nachts (de eerste keer dat ik de bloemen ging buiten zetten mag dat ineens ook fatsoenlijk). We liepen te voet naar huis en zagen in onze straat op de stoep een tafeltje, ne koelbox en enkele plooistoeltjes waar 5 plaatselijke opa’s een kaartje aan het leggen waren en hun beklag deden over die verdorven jeugd van tegenwoordig.
4u ’s nachts+ plooistoeltjes+ koelbox+ opaatjes = cool!
Nog iets dat me blijft verbazen… Voor mijn majorstage heb 2 modeklassen toebedeeld gekregen. De klas waar ik de meeste uren mee doorbreng (en mijn PKV stage mee doorloop) telt 2 leerlingen. Eline (27jaar, 2 kinderen) en Maike (47 jaar en nog veel meer kinderen) ! Ze noemen me juf Liesbeth en vragen aan het einde van de les of ik zeker tevreden ben van hen. G E W E L D I G
Ik prijs me gelukkig met twee studenten als hen die echt hun best doen en gemotiveerd zijn. De Openbare Nijverheidsschool telt hoofdzakelijk meisjes die na hun verplichte jaren onderwijs eerst even kinderen krijgen en dan toch beseffen dat ze nog verder willen studeren. Maike die dus een jaar ouder is dan mijn ouders heeft nooit de kans gehad om te kunnen studeren en is nu gelukkig als wat om na dit schooljaar haar diploma mode creatie te behalen. Vanaf dag één klampt ze me letterlijk vast en zegt me in de bevelende wijs die ze hier altijd hanteren “Juf Liesbeth, maak die modelanalyse met me” “Juf, kijk dit na voor me” En een constante “Ja juf, goed juf, oké juf”. DAT ga ik missen.

Al typende besef ik dat dit schrijfsel zich een beetje als een afscheidsblogbericht begint te manifesteren…
Ik wil er voorlopig nog niet aan denken. Het is erg makkelijk om je hier als Westerling te ergeren aan de overduidelijke dingen des levens die mislopen en die zo “gemakkelijk” voorkomen zouden kunnen worden. Maar lang hou je dat niet vol want ik ben hier überhaupt gewoon niet zo goed in me druk maken in dingen.
Iets wat me steeds blijft plezieren en wat ik stilletjes aan begin over te nemen is het typische Surinaamse Nederlands;
“Zow, was jij voorheen niet woonachtig in de Gondastraat?”
“Kan je dat geld even voor me op de bureau zetten?” “Ik zet die Bami even, kan jij peper zetten?” “Ja toch?” “Ja toch?” “Ja, toch?”
“Het is zoals ik zei tegen die man van mij” “Ja, dat heb ik dus steeds met die auto van mij”
Surinamers spreken ook in een trotse bezittende vorm over alles wat in en rond hun land te doen is. “Je komt naar die avondvierdaagse van ons, toch?” Dan gaat het dus over de jaarlijkse avondvierdaagse in Paramaribo terwijl ik dacht dat het gezin van mijn begeleidster(de vrouw die de uitspraak deed) een avondvierdaags plande…
Ook de leuke synoniemen heb ik bijna volledig eigen gemaakt:
frisdrank = soft (uitspreken met een platte s ssssoft)
kousenband = bonen
manja = mango
EN dan zijn er uiteraard nog de fantastische werkwoorden als Hangmateren, voeteren, kontakten,…

Nog een bijzonder iets, is het tijdverdrijf van erg veel Surinaamse jonge kerels. Die zitten dus in erg grote aantalen bij de fanfare! En dan wel voor de volgende instrumenten: trommel, trompet nog wat trommel en nog wat trompet (allemaal verschillende soorten koperblazers) en steeds iemand die gewoon wat wiebelt op het ritme en ritmisch of een fluitje blaast. Ze oefenen meermaals per week en in het weekend gaan ze dan gewoon weg met de fanfare doorheen de stad.
“Yo, Brian, wat doe jij dit weekend? Ja, ik ga vanavond gewoon lekker een fanfare zetten!”
Iets wat ik in België niet zie gebeuren maar niet zou betreuren moest het worden geïntroduceerd!

Je krijgt hier verder ook new found respect voor dingen die je in België gewoon voo rlief neemt. Asfalt bijvoor beeld of propere was, echte old-fashioned post of verkeersborden.
Langs de andere kant zal ik het helemaal niet erg vinden om het weer met enkele graden minder te moeten doen, om fietspaden te kunnen gebruiken, met een gerust geweten je hangmat in te kunnen kruipen wetende dat er echt geen kakkerlak in kan zitten en voooooral, op het gemak naar het gemak kunnen gaan! Een toiletbezoek kunnen leveren zonder constant op je eigen billen te moeten kletsen omdat je anders lekgestoken wordt door de steeds aanwezige WCmuggen.

Om af te sluiten ga ik terug even in de wij vorm schrijven omdat ik weet dat dit voor ons allen telt. We vrezen dat we in België last gaan krijgen van aanzwellende minderwaardigheidscomplexen. We zijn het zo gewoon geworden overladen te worden van complimentjes en misplaatste opmerkingen, gefluit, gesis en geroep dat we vrezen in een diepe donkere put van ontevredenheid inzake ons uiterlijk vertoon te vallen.
Aan allen die dit lezen: gelieve af en toe te tuteren als je ons voorbij rijdt of heel luid te roepen: ”Heeej popjes, zien jullie er schattig uit!”
Deal ?!

Het verhaal der trommels en konten

Beste Bloggers en bloginnen,

Vandaag op het blogmenu: "Het verhaal der trommels en konten"

Ooit, heel lang geleden in een land hier niet zo ver vandaan besloot Mister Deus om ons vrouwen een horizontaal maar zeker ook verticaal uitsteeksel toe te bedelen aan de rugzijde der lichaam. Wij Westerse dames hebben van dit plaatselijk stukske reliëf een mikpunt van spot, onzekerheid en verdoezeling weten te creeëren. Ter ere van dit typerende vrouwelijk stukske vlees zijn zelfs de meest cliché uitspraken en liederen opgesteld "Vinne gij mijn gat ni te dik in deze roook?"
Nu heeft het achterwerk der dames hier gewoon een apart extra plateau gevormd. Tesamen met deze extra opeenhoping aan vlees in de verticale richting, is een totaal ander hersenfragment toegevoegd aan de indeling van de neocortex. De ladies hier, 50 of 150 kilo, zijn stuk voor stuk pokketrots op hun lillende opeenhoping vlees!
Ze bewegen deze gift van de man hierboven dan ook maar al te graag ritmisch heen en weer, hoog en laag, in alle bochten en graden. Liefst doen ze dit op de muziek die hun mannelijke tegenhangers produceren op hun muziekinstrumenten.
Voor diegene die dit nu een obsceen blogbericht beginnen te vinden,...
De afgelopen dagen (én vandaag) is het hier in Suriname de avondvierdaagse waarbij 6800 jongeren (en ouderen)zich in groep doorheen de stad voortbewegen. Bijna allemaal zijn ze vergezeld van enkele mannen met trompetten, trommels, symbalen,... En werkelijk élke groep heeft een horde aan welgevormde konten bij die een heus 2de leven blijken te leiden.

Nu heb ik misschien de aard om lichtelijk te overdrijven in mijn enthousiasme maar dit maal ben ik puur waarheidsgetrouw.
De Surinaamse dames kunnen hun achteruitstulping dan ook bewegen op manieren waarvan ik denk, "Halow kroket, waar zijn die extra spierverbindingen?!"
Na afloop van de avondmars gisteren hebben Doris, Sophie en ik dan ook verwoed pogingen gedaan om het te imiteren maar helaas helaas pindakaas. Bij ons lijkt het meer op een stuiptrekking waar Gilles de la Tourette jaloers op zou zijn.

Eens we over onze verbazing rond dit ganse kontgebeuren heen waren, merkten we ook de prachtige klederdrachten op waar vele groepen zich in hullen voor de ritmische optocht. Soms zijn het wel groepen van 50 mensen die echt allemaal krakdezelfde tenue dragen, op de slippers toe!

Gisteren zaten we op het kerkplein om de ganse stoet te kunnen observeren waardoor we wat ver zaten om goede foto's te kunnen trekken. Eens de duisternis zich vormt kan je blijkbaar van ver geen goed belichte foto's trekken. Hadden we kunen weten natuurlijk,...
DUS vanavond neem ik vol goede moed mijn schetsboekje mee.
Nog even een illustratie van de paspoppoepkes omdat stiekem een echte poep vastleggen op de gevoelige plaat te ver gaat!

Een laatste ritmische groet; A boen boen boen
Liesbeth

Het evangelie volgens Twister

Op een dag ...
In de Prinsessestraat kregen Doris en ik (Sophie) een reuzeidee!
Elke keer als we de kindjes van de overburen zagen, wuifden deze kei schattig naar ons. Toen de STOP-DE-DISCRIMINATIEmars hier voorbij kwam, hebben we de eerste contacten gelegd. Tot op een dag Doris en ik op het idee kwamen een spel voor deze kindjes te maken. We zagen ze ook altijd zo lief met elkaar spelen en voor elkaar zorgen, dat we vonden dat ze een verrassing verdienden.

Maar, welk spel kan je geven/maken aan/voor kindjes van 3 tot 8 jaar waarbij ze ook nog iets leren? TWISTER
Sinds vorige week hebben we ook elks een fiets gehuurd, dus fiets op naar de papierwinkel. Gekleurd papier, grote witte papieren en plasticfolie... Enkele uren later was dan onze zelf geknutselde TWISTERversie af! De overbuurvrouw stond met haar kleinste zoontje van 3 maanden wat over en 't weer te wandelen in de voortuin toen we dachten, laten we even vragen of ze het oké vind als we morgen dit spel met haar kindjes komen spelen? Hey how, let's go!

Natuurlijk was dit in orde en gingen Doris en ik de volgende dag heel fier met ons spel naar de kindjes aan de overkant. In het begin waren ze wat schuchter, want ze kenden ons niet (wel van elke dag naar ons te wuiven, maar daar bleef het bij) en het spel ook niet... Na het spel enkele minuten gespeeld te hebben, hadden ze de smaak te pakken. Het jongste zoontje dobbelde samen met mij (Sophie) in de doos om aan te kunnen geven "Rechterhand op roos"! Terwijl Doris het jongste dochtertje wat bijstuurde met wat nu net dat rechtse en wat nu het linkse hand of voet ook weer was.

Na een tijdje kwam ook Marvin, de man van de overbuurvrouw, er even bijzitten. Hij vertelde dat hij, samen met zijn vrouw, op zaterdagmiddag een groep kinderen en jongeren het evangelie en de betekenis van de bijbel bijbrengt. Toevallig, in onze stageschool. Bij deze werden we uitgenodigd om eens een kijkje te komen nemen.Zo gezegd, zo gedaan en hebben we ineens een mooie kans gekregen om onszelf onder te dompelen in de échte Surinaamse cultuur en hun overtuiging van het geloof.
Jawel, je leest het goed, in het dorp vind je ook heel wat opschriften op gevels van huizen zoals "In God we trust!".

Een buitenkans die we kregen en die we met beide handen grepen. Als kers op de taart, het was net Pasen. En Pasen heeft een mooi evangelieverhaal. Dit werd dan ook enorm getoond door de kinderen. De overburen hadden enkele kinderen opgetrommeld en hiermee een toneeltje in elkaar gestoken over de lijdensweg van Jezus. De manier waarop de andere kinderen hiernaar keken en zich konden inleven was bewonderingswaardig. De 2 dochtertjes zongen zelfs een liedje, waarna iedereen het refrein bleef meezingen. Ook Doris en ik zongen uit volle borst "Hij is opgestaan, hij is opgestaan! Hij leeft! Hij leeft!" mee. :)

Op het einde mochten de kinderen ook nog wat spelen op de weide, waarop we het idee kregen om volgende week, morgen dus, een spel met deze kinderen te spelen als afsluiter van de bijeenkomst. De begeleiders waren hierover dolenthousiast! Morgen wordt dus een spannende dag, want welke spelletjes kennen de kinderen hier?
We hadden in onze gedachten: "Schipper mag ik over varen?", een variant op Twister, namelijk levende Twister en waterestafette. Foto's en een verslag hiervan volgen zeker en vast nog!

Omdat Doris tijdens haar eerste les na de vakantie Brusselse wafels moet bakken, kwamen we op het idee om ook deze kinderen en jongeren kennis te laten maken met onze cultuur. We gaan namelijk een wafelenbak organiseren om ook deze jongeren en kinderen te laten proeven van de Belgische keuken. Hiervoor is sponsering altijd welkom, omdat we nog een wafelijzer moeten kopen. Dit wafelijzer zullen we op het einde van onze stage schenken aan onze stageschool, de Openbare Nijverheidsschool.

BINNENKORT
Weldra zal dan ook een verslag volgen van onze spelnamiddag en de wafelenbak. :)

Groetjes,
Doris en Sophie alias Peppi en Kokki

El paradiso

A Boen,

Ik, Liesbeth alias Betty to the 'B' Boop, post bij deze plechtig een relaas van de afgelopen anderhalve dag.
Gisterenvoormiddag ben ik samen met mijn huisgenote, Maartje opgehaald door Marieke en haar Surinaamse vriend Harvy. Hierna pikten we Danko op (een maat van Harvy) en zijn we vertrokken voor een rit van 1,5u naar werkelijk de schoonsten heuvel die ik ooit heb mogen waarnemen.
Voor al diegene die de film "HOOK" van de Steven Speelberg ooit gezien hebben, de heuvel waar de lost boys op woonden deed me nog het meest denken aan de locatie. Ik had echt het gevoel te vertoeven in een oude kinderdroom waarbij ik fantaseerde over een dorpje van hutjes en hangmatten en alles gewoon voorzien vanuit de natuur.
We hebben met zn 5jes pasen gevierd op deze tropische vakantieplaats. Gelezen, gekaart, gezwommen in de plaatselijke stroming en gewandeld over de selfmade bruggetjes.
De anderhalve dag genieten van de natuur en de rust (wij waren naast de 2 terreinonderhouders de enige op het terrein) waren dan nog zo goed als gratis ook. Het vervoer, het eten en de slaapplaats hebben me alles in totaal nog geen 15 euro gekost. Misschien wel de beste investering sinds ik hier ben.
Terug thuisgekomen, heb ik een lange douche genomen en nu ben ik helemaal klaar om 2 dagen lang te eindwerken.
Ik zou graag nog meer en kleurrijker en uitgebreider vertellen over het plekje waar we geweest zijn maar ik kan het moeilijk onder woorden brengen. Hierboven al enkele foto's en ik zal eens ik terug in La Belgique ben, zeker een fotoavond organiseren. Met Surinaamse versnaperingen, beloofd!

Full Moon

Nu volgt het ziekenverslag:

Vorige week Dinsdag is Liesbeth opgestaan: draaierig en koortsig. Zij heeft die dag heel de dag in bed gelegen en is in de namiddag naar de dokter gegaan. De dokter heeft haar doorgestuurd naar het labo waar ze bloed heeft laten prikken.
We vreesden eerst het ergste nl Dengue, maar dit was het helemaal niet. Liesbeth is op de trip naar Galibie hard verbrand, waardoor ze een verlaagd immuunsysteem had en in combinatie met een verhoogde leverwaarde, zal ze wsl koorts hebben zitten maken.

Toen ik van mijn stageschool terug kwam op woensdag, had Sophie ook koorts. Niet echt veel aandacht aan besteed, tot ik haar naar de dokter heb gestuurd. Op donderdag ben ik met haar naar de dokter gegaan en natuurlijk, was dit een pak erger nl Dengue. Dengue is een ziekte waarbij je bloedplaatjes dalen. Bij sophie was dit op donderdag 116, vrijdag 104 op zaterdag 96 en op maandag 87. Als haar bloed onder de 40 kwam moet ze worden opgenomen.
We waren al helemaal ontmoedigd omdat sophie haar eindelijk beter en minder moe begon te voelen. Dus gisteren was de volgende poging: eindelijk is haar bloed gestegen naar 100! Beterschap is op komst, maar ze is nog steeds snel moe.

Mijn lector had gezegd: Doris met alle zieken te verzorgen, denkt ook eens aan jezelf. Zo gezegd, zo gedaan, dus ben ik vorig weekend naar de Full Moon Party geweest. Het was een goede ontspanning en fijn om eens even van mijn ziekenpost weg te zijn.

Liefs,
Doris

De culture keuken

Voor allen die zich verwant voelen met ons als voedingsdeskundigen, lees vooral verder.
Voor allen die zich niet zo zeer verwant voelen met ons maar wel met Baka banas en kouseband, lees vooral verder.
Voor allen die eten niet interessant vinden en maar ons wel als voedingsdeskundigen, lees vooral verder.
Voor allen die eten niet interessant vinden en ons niet interessant vinden, skip deze post.

Toen we de eerste dag hier aankwamen hebben onze huisgenoten ons mee genomen naar de plaatselijke Bami en Nasi- tent. Wij dachten, mmm dit is lekker, maar na 3 weken moeten we onze mening herzien. De bami en nasi zijn saai! Net als de kousenband die hier overal wordt bij gegeven (kouseband kan je vergelijken met heel lange- vieze bonen)

Ik zal kort iets zeggen over de praktijklessen hier in de school. De eerste praktijkles die ik gevolgd hem, vond ik vrij chaotisch. De lessen beginnen hier om 7 uur en de eerste leerling was er om 8 uur. Zij is dan direkt begonnen met de groentjes te snijden voor de Spaghetti en de Vis in ananassaus. Rond half 9 kwam de rest toe, ongeveer 8 leerlingen van de 18 zijn die dag gekomen.
De bedoeling was dat ze nog rijstpap gingen maken, maar met 8 uur praktijk voor spaghetti en vis kwamen ze niet toe (?). In belgie is het ook zo dat elke leerling of paar iets zou moeten maken. Hier maken ze met heel de klas alles samen. Je kan je voorstellen dat zo'n klas observeren laaaang duurt.

Verder heb ik nog de les nasi geobserveerd bij een andere leerkracht, dit ging toch iets vlotter en met meer structuur.
Wat ook anders is, is dat de porties hier worden verkocht aan de andere leerlingen en leerkrachten. Ik zelf heb een portie vis gekocht en dit was 6 srd (= 1,5€) De andere leerlingen kunnen hier gewoon tijdens de lessen hun portie komen bestellen en die worden dan geleverd in de klas. Hier mag je dus ook eten, drinken in de klas, zelf doe ik dit niet omdat ik het nogal onbeleefd vind - misschien omdat het in België niet zo is.
Proeven van het eten om het te beoordelen zit er niet in, Kopen is de boodschap.

Verder hebben we ook al een bezoekje gebracht aan de centrale markt. We hebben het aangedurfd om in de eerste week hier al zoete patat te kopen. Alle 3 onder de indruk door de bedelaars die hier rondliepen. Als Sophie beter is, gaan we een kookboek kopen om ons echt eens onder te dompelen in de traditionele keuken van Suriname.

Maartje heeft voor ons ook gebakken cassavas gemaakt, enrom lekker en dit gaan we zeker ook proberen.

Het is nog niet zo'n uitgebreid verslagje, het eten is hier enorm lekker dat kan ik wel zeggen, houd dat maar in gedachten!

Liefs,
Doris

Galibi(e)

HEY FA!

Doris, Sophie en ik zijn gisterenochtend vroeg vertrokken richting binnenland met als hoofddoel mega (1m à 1.5Om) waterschildpadden te spotten tijdens hun eierlegritueel.

We hadden op aanraden van onze huisgenoten deze trip nu al geboekt omdat we dan van een fikske korting konden genieten en omdat het klimaat des te langer we wachten, des te ongunstiger wordt.

Om 8.OOu vertrokken we met zo'n 15 BAKRA (blanke) stagiaires in een busje richting binnenland. Na een hobbelige rit (buiten P'bo zijn weinig starten verhard en dus veel wegen hobbeldebobbel) kwamen we aan in Albina, een dorp aan de Marowijne rivier die Suriname van Frans-Guyana gescheiden houdt.
Hier konden we met zn 18 (inclusief 3 begeleiders) in een gammel bootje jumpen. We wisten op voorhand dat we zouden nat worden. We wisten niet dat we een halve liter water zouden binnen krijgen, de spetsen onze kopkes serieus zouden kletsten en de liters water al onze zonnecrème zouden wegspeoelen! Gevolg: Sophie en ik hebben benen waar kreeftenpoten voor onder doen! Doris heeft ook een streepke zon gehad maar vermits ze al een 70-tal muggenbeten heeft op 1 been, vond de zon het gepast haar een beetje te sparen. Ik ben trouwens nog steeds teleurgesteld in zonnecrème. Dan smeer je al een factor 50!
Na anderhalf uur op de boot kwamen we aan in Galibi (of Galibie, er heerst enige twijfel over de benaming). We hebben onze hangmatten en klamboe opgehangen, ik ben uiteraard even door de eerste hangpoging gezakt (al die jaren knopen leggen bij de scouts voor niets). Vervolgens kregen we een rondleiding in het dorp. Er zijn zo een 800 inwoners in Galibi en de tijd is hier écht blijven stilstaan. Na 23u is er in het ganse dorp geen electriciteit meer, enige vorm van high tec was niet aanwezig, enkel bootjes en hutjes en véél palmbomen! De leerlingen van de dorpsschool hadden dan ook een uizicht dat ik maar al te graag graag zou verruilen met dat van de Plantijncampus in de Kronenburgstraat...

We zijn de plaatselijke zoo binnengestapt, nuja, een soort van weideke zonder omheinig met allerhande apen (doodshoofdaapjes, capucijnaapjes = mijn totem :) ), luiaards, een anaconda, een tarantula,neusbeertjes,...
De apen sprongen gewoon uit de bomen meteen op je hoofd om verder door te kruipen naar je broekzak en zoveel mogelijk centen en ander fraais te jatten. Echte boefjes. De mannen van de zoo konden ons gelukkig alles teruggeven. Enkelen onder ons hebben de wurgslang ook in hun nek gehad. Deze liet wat sperma achter op hun T-shirts. Doris en ik hebben vriendelijk bedankt voor deze ervaring, Sophie is ze moedig aangegaan.

Tegen 21u kwam hetzelfde gammele bootje ons ophalen om echt te starten aan de waterschildpaddenzoektocht. Er waren zo'n 3tal zoekbootjes (veel toeristen = veel schildpadden die gestoord worden in hun legproces). Na een eerste tussenstop zonder schildpadden vaarden we nog even lustig door. Deze keer waren we voorzien op de nattigheid en droegen we een vuilniszak met bikini onder.
- 100 punten van de fashion police!
De 2de stoppauze hadden we meer succes. Eigenlijk best een klucht hoor want uiteraard meer je aan waar alle andere bootjes aangemeerd liggen. We hebben een 15-tal sporen gezien en een 6-tal schildpadden. In Suriname is men erg streng rond het dierenbehoud dus er mocht niet worden geflitst bij het foto's nemen en er liepen verschillende mensen van dierenbescherming rond om daar op toe te zien. Pak dat er toch wel een 30tal toeristen rondliepen dus dit mocht wel. In Frans- Guynana zagen we continu flitsen, de schildaddenpopulatie neemt daar bijgevolg enorm af omdat de schildpadden schrikken en terug in water gaan om aan de overkant (chéz nous) hun eieren te leggen.

Uiteteld de hangmat in, waarin we beter geslapen hebben dan op onze flutmatrassen hier in het huisje. Er zaten in galibi veel vieze straathonden die speciaal voor ons nog een ware blafmarathon begonnen toen we slapen wilden. Ik was net ingedommeld toen er zo'n hond tegen mijn achterwerk onder de hangmat morde. Dat zorgde voor een serieus aaaaarg-moment!
Deze morgend opgestaan, opgerommeld, lekker gegeten en terug de boot op richting Albina. Busje op en weer 3 uur richting Paramaribo. De busrit vond ik eigenlijk heerlijk. Luide muziek (want dat hoort hier zo), airco, geen muggen, prachtig zicht op het tropische regenwoud en voldoende gehobbel en gebobbel om af en toe in te dommelen...

Aangekomen, gewassen, gegeten, internet geraadpleegd en verbrande ledematen verzorgd, sluit ik echt af want over minder dan 8u staat onze taxi hier en gaan we fris en fruitig observeren!

A boen,

So to the Phee Wee, DorrieWorrie en Betty to the 'B' Boop